刘驾·唐
贾客灯下起,
犹言发已迟。
高山有疾路,
暗行终不疑。
寇盗伏其路,
猛兽来相追。
金玉四散去,
空囊委路岐。
扬州有大宅,
白骨无地归。
少妇当此日,
对镜弄花枝。
刘驾·唐
半夜山雨过,
起来满山月。
落尽醉处花,
荒沟水决决。
怆然惜春去,
似与故人别。
谁遣我多情,
壮年无鬓发。
刘驾·唐
同家楚天南,
相识秦云西。
古来悬弧义,
岂顾子与妻。
携手践名场,
正遇公道开。
君荣我虽黜,
感恩同所怀。
有马不复羸,
有奴不复饥。
灞岸秋草绿,
却是还家时。
青门一瓢空,
分手去迟迟。
期君辙未平,
我车继东归。
刘驾·唐
铙管随征旆,
高秋上远巴。
白波连雾雨,
青壁断蒹葭。
凭几双瞳静,
登楼万井斜。
政成知俗变,
当应画轮车。
刘驾·唐
刀剑作锄犁,
耕田古城下。
高秋禾黍多,
无地放羊马。
刘驾·唐
前杵与后杵,
筑城声不住。
我愿筑更高,
得见秦皇墓。
刘驾·唐
勾践饮胆日,
吴酒正满杯。
笙歌入海云,
声自姑苏来。
西施舞初罢,
侍儿整金钗。
众女不敢妒,
自比泉下泥。
越鼓声腾腾,
吴天隔尘埃。
难将甬东地,
更学会稽栖。
霸迹一朝尽,
草中棠梨开。
刘驾·唐
秦娥十四五,
面白于指爪。
羞人夜采桑,
惊起戴胜鸟。