贺兰进明·唐
君不见岩下井,
百尺不及泉。
君不见山上苗,
数寸凌云烟。
人生赋命亦如此,
何苦太息自忧煎。
但愿亲友长含笑,
相逢不乏杖头钱。
寒夜邀欢须秉烛,
岂得常思花柳年。
君不见门前柳,
荣耀暂时萧索久。
君不见陌上花,
狂风吹去落谁家。
邻家思妇见之叹,
蓬首不梳心历乱。
盛年夫婿长别离,
岁暮相逢色已换。
君不见芳树枝,
春花落尽蜂不窥。
君不见梁上泥,
秋风始高燕不栖。
荡子从军事征战,
蛾眉婵娟守空闺。
独宿自然堪下泪,
况复时闻乌夜啼。
君不见云中月,
暂盈还复缺。
君不见林下风,
声远意难穷。
亲故平生或聚散,
欢娱未尽尊酒空。
叹息青青陵上柏,
岁寒能有几人同。
君不见东流水,
一去无穷已。
君不见西郊云,
日夕空氛氲。
群雁裴回不能去,
一雁悲鸣复失群。
人生结交在终始,
莫以升沈中路分。
贺兰进明·唐
秦庭初指鹿,
群盗满山东。
忤意皆诛死,
所言谁肯忠。
武关犹未启,
兵入望夷宫。
为祟非泾水,
人君道自穷。
崇兰生涧底,
香气满幽林。
采采欲为赠,
何人是同心。
日暮徒盈把,
裴回忧思深。
慨然纫杂佩,
重奏丘中琴。