王適·唐
湛湛江水见底清,
荷花莲子傍江生。
采莲将欲寄同心,
秋风落花空复情。
棹歌数曲如有待,
正见明月度东海。
海上云尽月苍苍,
万里分辉满洛阳。
洛阳闺阁夜何央,
蛾眉婵娟断人肠。
寂寥金屏空自掩,
青荧银烛不生光。
应怜水宿洞庭子,
今夕迢遥天一方。
王適·唐
独坐年将暮,
常怀志不通。
有时须问影,
无事却书空。
弃置如天外,
平生似梦中。
蓬心犹是客,
华发欲成翁。
迹滞魂逾窘,
情乖路转穷。
别离同夜月,
愁思隔秋风。
老少悲颜驷,
盈虚悟翟公。
时来不可问,
何用求童蒙。
王適·唐
日暮铜雀迥,
幽声玉座清。
萧森松柏望,
委郁绮罗情。
君恩不再重,
妾舞为谁轻。
王適·唐
忽见寒梅树,
开花汉水滨。
不知春色早,
疑是弄珠人。