吴则礼·宋
都梁日日招吾人,
梅花已复矜小春。
胡为要随白雁去,
莫起此念僧伽嗔。
弹琴几时鬓毛脱,
端是天教个中活。
僧伽初不负先生,
久办淮山作衣钵。
吴则礼·宋
寒林淡墨人争看,
对面奇峰孰会心。
可是世人谁识假,
只缘清景少人寻。
吴则礼·宋
北风吹雨鸣船蓬,
高岩泥骨愁老翁。
少陵病骨端欲折,
扶杖无因寻赞公。
赞公从来懒剃头,
破衲未御寒飕飕。
东窗朝日会晴好,
共看雪雾翻茶瓯。
吴则礼·宋
年年御焙试春风,
白玉宫人折绛封。
畴昔饥肠知脱粟,
即今老眼见翔龙。
笑持俊逸无双句,
去上东南第一峰。
却倚柁楼搔短发,
回头青阙五云浓。
吴则礼·宋
击舟落尾端复佳,
独恐幽人费招唤。
老鼻行参宴坐香,
晨炊饱吃连床饭。
巾边白发已星星,
霜底黄花犹粲粲。
从事一事大因缘,
截里僧伽为侬办。
吴则礼·宋
木落关洒淡,
天高更雁翔。
凝笳乱流水,
归马得斜阳。
尊罍当白露,
旗旆卷清商。
山径作许好,
寒花浑欲黄。
吴则礼·宋
北湖锥也无,
四海一儿子。
此生吾知之,
不过老病死。
五斗一强谋,
要饱聊尔耳。
秃发犹读书,
尽胜种种事。
初解行脚包,
问讯长淮水。
端欲洗枯肠,
相见辄欢喜。
将借官屋居,
聊复置床几。
更煮楚州糜,
尚欠淮南睡。
手中楞严经,
咀嚼真有味。
姑降老鼻雷,
岂复论字义。
吴则礼·宋
据鞍风嫋嫋,
横策水冷冷。
华屋耸云谷,
朱阑依翠屏。
偶携千骑出,
更为九秋停。
何秘论黑月,
归途聊戴星。
吴则礼·宋
此生端与衲僧期,
折脚茶铛能解颐。
君对幽人洗银毂,
我书春事有毛锥。
唤醒饱睡真痴绝,
惊倒群儿要语奇。
想为梅花从定出,
横担拄杖傍疏篱。
吴则礼·宋
金铜仙人辞汉歌,
近时作者嗟谁何。
王侯之种合瑰诡,
君复鼻高胸块磊。
著身丘壑谢幼舆,
此事端怜卿辈无。
口谭名理脚穿屐,
手捉毛锥家四壁。
平生三尺古锦囊,
掉头不爱尚书郎。
饱知得句要得眼,
肯道挽弓须挽强。
老夫天与覉臣骨,
大笑痴心妄想儿曾咄咄。
折应酬旧喜存乌皮,
渴釜初欣识黔突。
未办浇渠酒一樽,
藜羹且可细论文。
政思横说与竖说,
莫废本来微妙舌。
吴则礼·宋
即今海内丹青妙,
只有南徐江贯道。
孤峰叠巘真自奇,
老树沧波亦复好。
扶杖时来问麴生,
戏捉毛锥吾绝全。
龙眠居士唤不应,
世上从交韦偃少。
一生管城良有味,
弹琴宁论老会至。
时调白羽臂乌号,
杨叶曾穿有能事。
独怜老子跛跛归,
故遣七弦声作雷。
老子从来知贺若,
为吾剩弹乌夜啼。
吴则礼·宋
君不见上公之鼎烹养牛,
高足巨耳谁与俦。
又不见便便瓦釜煮黄独,
媚此枵然转雷腹。
养牛大嚼良快意,
老儒那月王侯鼻。
黄独饱火正可怜,
自捉长才宁用钱。
太希先,
阿坰赠君北湖歙州钵,
天遣吾人个中活。
撑肠等取一生足,
养牛何曾异黄独。
要须以铁为脊梁,
才可提渠示诸方。
应笑连床并头颅,
五更戢戢听木鱼。
太希先,
尔时勿作随堂解,
真是穷年粥饭债。
羁臣白发无住著,
瀹腐舂陈俱未错。
客来摩挲浑不嗔,
慎勿角吾红麒麟。
南徐祖令侬自知,
雪打西庵尝豆糜。