吴泳·宋
君不见尧时伯禹作司空,
应龙尾画江道通。
又不见秦时李冰作太守,
犀牛厌胜水晶走。
蜀江开凿四万八千载,
二后英灵俨如在。
虽然陵谷有变迁,
不响东流不曾改。
西岷山,
南溷崖,
神营化造如划开。
蜀人好怪漫弗省,
龙岂能智犀岂能禳菑。
年来江塞崖据险,
水束三川激如箭。
阳侯吸哦佛不灵,
黑砺磨牙蚖吐焰。
五月尾,
六月头,
瓜蔓水退,
礬山水流。
中间青沫最湍驶。
风雨瞬息能湛舟。
鲛人渊客弗敢睨,
而况商妇能无愁。
怀哉古人智如此,
胡不铲尽白险直使平如洲。
使家河源来,
弭节青衣国。
横槎展拓万里天,
力浚江南障江北。
百夫荷锸,
千夫荷锄,
号召海若同凿疏。
经营不越四弦望,
白练剪出澄江图。
轻轺晨兴亦劳苦,
绣烂衣明湿烟雨。
不惟佛滩之耻可湔雪,
名与离堆传之万万古,
乃知天地间,
靡事不可为。
若鸟兽草木,
驱虎豹象犀。
藏冰朌冰凌人掌,
出火内火烜氏司。
吾身代天事,
到手那得辞。
决川道海亦常理,
灶门老卑婢不惯骇且疑。
好将新江水,
都为一洗之。
浮云空,
宝鉴净,
公之寿兮,
如江之永。
不妨桂棹木兰船,
陶写流光入觞咏。
花泉有客空抱弦,
曾拊三叠逢胎仙,
寄咏孤云断鸿边。
吴泳·宋
去年舆疾上洪州,
百感婴怀又怕秋。
病体不因衰后觉,
宦情谁向死前休。
乞身已晚荒三径,
葬子无期负一丘。
造物傥从心所欲,
乐天知命更何求。
吴泳·宋
清问谆谆许尽言,
以书为辙道为轩。
鉴观万古知成法,
条析群疑见大原。
樱苑近颁天上句,
燕杯新带雨边恩。
燃藜夜取云章读,
照乘骊珠炳若存。
吴泳·宋
朔风吹雨湿征衣,
卿月西升伴紫微。
出塞未经榆眼白,
宿师先喜麦头肥。
宝刀尚可屠龙去,
锦字何缘寄雁归。
犹学骚人工索句,
品题香草咏菲菲。
吴泳·宋
青莲两两照山开,
道是金仙手自栽。
人与金牛俱不见,
更从何处觅心来。
吴泳·宋
短裙缬蕖衣制荷,
采莲女儿凭船歌。
歌酣弭棹解尘袜,
微步演迤凌寒波。
薄言采采湖之沚,
买镜我钱贱生理。
遥知浪水可照,
只仗清流作知己。
荪为桡,
桂为棹,
脉脉环湖翠烟草。
急归掩关中夜思,
欲致美人伊有道。