杨时·宋
天末惊风急,
江湖夜思长。
悲鸣愁绝塞,
接翼冒清霜。
泽岸多缯弋,
云间乏稻梁。
茫然栖息地,
饮啄欲何伤。
杨时·宋
天水相涵翠有余,
玻璃万顷接方壶。
山浮晚照清如洗,
风远飞帆细欲无。
漫叟未应甘皂枥,
散人终欲傲江湖。
维舟况值鲈鱼美,
脍叠银丝饫腹腴。
杨时·宋
洄渊浩荡白鸥飞,
老懒时来坐钓矶。
岸帻行人聊自适,
不应憔悴似湘缧。
杨时·宋
柔条疏蔓绿交加,
烟锁云涵去路赊。
绣绂貂缨无处问,
空余鸡犬两三家。
杨时·宋
鸟鼠荒庭暮,
秋花覆短墙。
苍梧云不断,
湘水意何长。
泽岸蒹葭绿,
篱根草树黄。
萧萧竹间泪,
千古一悲伤。
杨时·宋
婆娑千尺倚岩巅,
隐隐虬姿拂远烟。
尤喜地灵泉脉润,
独愁天阔昼阴偏。
孤根碍石盘弥固,
直干凌霜老益坚。
臃肿不须逢匠伯,
散材终得尽天年。
杨时·宋
春深不见鷅鹠,
百舌时闻自在鸣。
独步移床卧深屋,
细看新燕巧经营。
杨时·宋
鳞鳞池面水初生,
萍底青蛙自在鸣。
谁使幽庭当鼓吹,
雨余时听作新声。
杨时·宋
蔷薇正好结花棚,
拟为幽轩作锦屏。
穷巷寂寥人不到,
空藏春色锁深扃。
杨时·宋
隐隐遥山列画屏,
檐间寸碧与云平。
低回席上遗簪露,
仿佛墙东翠黛横。
虚景远涵千里色,
晚晖仍借一溪清。
春风景物知多少,
可称收身乐此生。
杨时·宋
窈冥谁为宰炉锤,
荣谢唯知岁序催。
腊日未经梅已绽,
春风尚远冻先开。
愁无润泽归芳树,
独有余寒著死荄。
收尽浮云天愈净,
夜深犹起望三台。
杨时·宋
一番微雨一番晴,
淡淡春容照眼明。
庭外幽花自开落,
飞扬无处觅残英。