曾丰·宋
稚时蔚苇老槮槮,
羞与其他木作林。
独以高风资众望,
终为明德累初心。
不容节抗皇天峻,
犹幸根盘后土深。
自有茯苓堪自寿,
愿言黄帝勿幽寻。
曾丰·宋
本随馹使上长安,
非到中途意便阑。
为念征夫行旅苦,
与生满舌绕牙酸。
曾丰·宋
盘盘矫矫卧龙峰,
杰阁峥嵘龙腹中。
柱脚下悬危踏软,
檐牙高豁巧衔空。
江山互以青相绕,
云雾时翻黑自蒙。
物态任呈千百种,
倚栏吾自啸清风。
曾丰·宋
姑无忘冢妇,
祖未识头孙。
路远徒惆怅,
书来得慰存。
冬无余谷粟,
春可养鸡豚。
切勿废生事,
看人饱更温。
曾丰·宋
夜窗灯黯郁,
春枕梦交加。
二交随朝露,
余生任岁华。
倚庐晨复夕,
占鹊验还差。
为报儿曹道,
先收待客茶。
曾丰·宋
五更起望大洋东,
远水摇苍日涌红。
暘谷初开群蛰起,
咸池一洗万尘空。
顿令秽浊河沙界,
都入光明宝藏中。
事了不知功小大,
列仙谁是狄梁公。
曾丰·宋
天下清明节,
江南笋蕨天。
乱生无事种,
争卖不论钱。
带醋香醒鼻,
和糟味滑咽。
季鹰莼菜念,
徒更杂鱼鲜。
曾丰·宋
放散衙曹小退安,
闭门开架检书看。
檐前月色生寥寂,
屋外风声长隙寒。
灰火拨愁头屡点,
炉灯挑喜指频弹。
家人知我饮机动,
大白梨花送夜阑。
曾丰·宋
屋密风传冷,
窗虚月漏明。
九衢朝马动,
四壁候虫鸣。
街吏高呵道,
衙官急杀更。
人行吾尚卧,
自分利名轻。
曾丰·宋
世味不分甘与苦,
吾年未老已先尝。
炉边醉后暖生睡,
雪里饥余寒欲僵。
出处任缘常梦好,
陆沉随分自心凉。
经过少叙江山旧,
鱼鸟多情尚未忘。
曾丰·宋
道固无方实以书,
要于书悟道之虚。
雷风水火易经始,
草木鱼虫诗绪余。
万理所归为宝藏,
一真之外是蘧庐。
俚编道欲相磋切,
不道亡筌自得鱼。
曾丰·宋
眼醒蓬岛饱瀛洲,
他水他山何足游。
郎宿自阑朝北极,
使车谁枉指南州。
浩浩汤汤广诸海,
无人能与相融会。
天遣公开东计台,
融会诸海新诗内。
奇奇怪怪桂诸峰,
无人能与相会融。
天遣公开西帅府,
会融诸峰古文中。
进衣匆遽吾民事,
退食从容吾道许。
诗文平淡潮柳州,
公则视之为末艺。
包笼天地孟轲篇,
收管山川马迁记。
仰观俯察易象真,
更勘画前精入神。
未为三公效燮理,
先与万物归弥纶。
事非虞国而来事,
人是羲皇以上人。