洪迈·宋
真儒六经学,
文字聊解纷。
长孺弃诸侯,
汉庭相公孙。
儿口乳未乾,
妄作黑白分。
谁能领斯会,
事往风中云。
洪迈·宋
导江自岷山,
源浅觞可滥。
下集大小川,
千丈水府暗。
策策井桐寒,
炯炯窗月淡。
后生抱奇志,
黄墨勤点勘。
洪迈·宋
市朝富危机,
匹夫死冯河。
何如狎鸥子,
烟雨同一波。
行藏各有赵,
不在相诋诃。
我师陋巷人,
千古冠四科。
洪迈·宋
江湖久客日思家,
坐觉微霜上鬓华。
节序又催秋后雁,
风光争发雨前花。
倦游已梦庄生蝶,
不饮何忧广客蛇。
怪底朝来衣袖薄,
一川白露下蒹葭。
洪迈·宋
一夕西风木叶飞,
画梁落月淡余辉。
银灯夜照还家梦,
金剪亲裁寄远衣。
霜信早随新雁至,
素书深讶故人稀。
无因为谢东曹掾,
钙熟莼香莫便归。
洪迈·宋
天上图书群玉府,
仙晨日月道家仙。
行行合在烟霄地,
去去犹参论譔班。
使者绣衣看更好,
从官华橐未应悭。
褰帷了却江东事,
不到终更便赐环。
洪迈·宋
无复同趋尺五天,
湖山佳处想联翩。
看君挥手谢送者,
使我销魂惟黯然。
闪雨不成张祖席,
停云空自寄诗篇。
趋势家莫作多时住,
闻道东人正可怜。
洪迈·宋
五更犹自雨如订,
无限都人仰翠华。
翻手作云方怅望,
举头见日共惊嗟。
天公的有施生妙,
帝力堪同造物夸。
上苑春光无尽藏,
何须羯鼓更催花。
洪迈·宋
雉驯不因媒,
鸠暖自呼妇。
诗成桃李阴,
知是霹雳手。
簿书我亦厌,
丘壑渠自有。
却怜支离疏,
饱食得薪槱。
俗夫尝世味,
甘苦半哕呕。
知公超然处,
心迹两无垢。
愁阴老芳物,
虫鸟故相诱。
浪蕋费收拾,
柔条可结揉。
岂无我辈人,
一醉开笑口。
那知市门底,
客倦枕两肘。
眼高可人稀,
命蹇亨运偶。
平生愿热鞭,
见谓余小友。
细观岂弟心,
宜在帝左右。
却来尘埃中,
寂寞对五柳。
鷇音藏鹄羽,
正待荆鸡剖。
学政容窥谱,
问字当载酒。
虚名翻误梦,
恐坐箕与斗。
方诗终不称,
永愧赋琼玖。
洪迈·宋
身閒收有味,
吏傲俗不亲。
小窗据物表,
扫尽心眼尘。
令尹垂珠玉,
敲门唤行春。
作意向芳物,
吾车曾未巾。
愁阴入病骨,
鸠妇声亦嗔。
冥冥三日雨,
桃李迹已陈。
空余深枝间,
一一青子新。
穠芳殿春晚,
犹堪慰佳辰。
酴醾晓妆靓,
芍药醉脸匀。
白萼簪嫋嫋,
凤枝倒粼粼。
言当呼短舞,
抵掌回双颦。
年来得相从,
稍觉安沉沦。
岂不挂俗事,
察公极清睦眼中醉乡路,
风味良独醇。
流光不容玩,
尺璧何尺珍。
淳俗益可厌,
愿言勤问津。
洪迈·宋
吾生意行初不谋,
汎汎何啻波中鸥。
携家来作闽海梦,
三年客食天南陬。
我先人庐山在何许,
大江之左道阻修。
奉新家有手足爱,
只身归扫先梧楸。
旋当来此营斗粟,
南北颠倒无时休。
此心转与世事左,
自作磨蚁将谁尤。
安知不满达者笑,
穷达一戏如观优。
咄哉吾语亦已随,
且与造物同浮游。
洪迈·宋
新阁何隆隆,
经营自兹岁。
其前山送青,
其下竹交翠。
景物日夕佳,
登临春秋异。
治中公事暇,
领客共留憩。
四座欢相酬,
寿主珍重意。
向来蓬瀛上,
视此毋乃愧。
主称客意好,
是事幸且置。
拄颊饱看山,
朝来殊爽致。